1765) Die sneeuman

Staan en huil
op die hoek
van die sneeubedekte plein

sy trane van hartseer
sny twee gleuwe van smart

oor sy wange
dit gleuf oor sy bors

hy huil oor al die alleenkinders
vir wie hy ’n lekkergoed gegee het

hulle dankbaar oog
hy kon lees net vir nou

waar gaan hul vanaand
op ’n vrot matras

die toffie eet

My GOD sien Jy
DIT alles raak

Liked it? Share it please ...