Die maangodin glimlag skalks op die rand van die groot krater

Sy sit en treur op die rand
van die groot krater manos

eeue lank wag sy al op sy koms
in die middel van die krater
plof dit neer

opgewonde sien sy die stofstreep
wat op haar afpeil

apollo robot stop voor haar
draai sy rug op haar

en vou sy sonpanele oop

maangodin se trane van verwerping

plof in die stof

Liked it? Share it please ...